Konwencja Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji

Konwencja Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji jest prawnie wiążącym jej strony instrumentem antykorupcyjnym. Tekst dokumentu był negocjowany prawie dwa lata od stycznia 2002 do października 2003 roku. Konwencja weszła w życie w grudniu 2005 roku. Jej stronami jest znakomita większość państw członków ONZ.

Polska ratyfikowała konwencję we wrześniu 2006 roku. Ze względu na globalny zasięg i kompleksowy charakter tego dokumentu, stanowi on unikatowe narzędzie w kształtowaniu międzynarodowych standardów w walce z korupcją. Konwencja reguluje pięć obszarów:

  1. zapobieganie,
  2. kryminalizacja i egzekwowanie prawa,
  3. współpraca między państwami,
  4. odzyskiwanie mienia,
  5. pomoc techniczna i wymiana informacji.

Korupcja w świetle konwencji jest traktowana szeroko: przekupstwo, handel wpływami, nadużywanie stanowiska, pranie pieniędzy i korupcja w sektorze prywatnym. [1]

Przeciwdziałanie

 

Korupcję można i trzeba ścigać, ale należy również stworzyć mechanizmy zapobiegania. Konwencja przewiduje środki zapobiegawcze skierowane do sektora publicznego i prywatnego. Przewidziano tu utworzenie wyspecjalizowanych organów antykorupcyjnych oraz przejrzystość w finansowaniu kampanii wyborczych i partii politycznych.

 

Państwa mają obowiązek zapewnić, że usługi publiczne będą efektywne i przejrzyste. Urzędnicy powinni podlegać wymogom ujawniania informacji finansowych. Przejrzyste mają też być finanse publiczne, a prawo powinno zawierać szczegółowe wymogi zwłaszcza w krytycznych obszarach życia publicznego jak sądownictwo i zamówienia publiczne.

 

Konwencja wzywa do promowania zaangażowania organizacji społecznych, społeczeństwa obywatelskiego do ujawniania i zwalczania korupcji.

 

Kryminalizacja

 

Konwencja wymaga wprowadzenia przez państwa do kodeksu karnego penalizacji szeroko rozumianej korupcji z takimi elementami jak handel wpływami, ukrywanie i pranie dochodów z korupcji czy utrudnianie działania wymiarowi sprawiedliwości.

 

Współpraca międzynarodowa

 

Państwa są zobowiązane do wzajemnej pomocy prawnej przy gromadzeniu i przekazywaniu dowodów przestępstw korupcyjnych. Kraje zobowiązały się też do działań wspierających wykrywanie przestępstw oraz zamrażanie i konfiskatę dochodów z działalności korupcyjnej. [2]

 

Odzyskiwanie mienia

 

Państwa zgodziły się na odzyskiwanie mienia co jest istotnym i długo negocjowanym przełomem. To szczególnie ważne dla wielu krajów rozwijających się splądrowanych przez korupcję na wysokim szczeblu.

 

Przegląd wdrożenia

 

Państwa cyklicznie oceniają wzajemnie jak skutecznie udało im się wdrożyć zapisy konwencji. Każde państwo podlega ocenie przez dwa losowo wybrane inne kraje. Przy okazji dochodzi do wymiany doświadczeń i wzajemnej pomocy między krajami.



Zobacz również

Ryzyko sankcyjne w biznesie – omówienie wymogów na podstawie rzeczywistych przypadków

Serdecznie zapraszamy do udziału w webcaście pt. „Ryzyko sankcyjne w biznesie – omówienie wymogów na podstawie rzeczywistych przypadków”

Compliance Roadmap: Regulacyjny sprint czy maraton zgodności? Okiem praktyka o wyzwaniach Compliance Officera

Weź udział w bezpłatnym webcaście z cyklu Compliance Roadmap. Regulacyjny sprint czy maraton zgodności? Okiem praktyka o wyzwaniach compliance officera".

Dyrektywa o ochronie sygnalistów, a postępowania wyjaśniające

Jednym z nowych obowiązków nakładanych przez dyrektywę o ochronie sygnalistów jest konieczność prowadzenia wewnętrznych postępowań wyjaśniających. Sednem tego zagadnienia, a jednocześnie kluczowym wyzwaniem dla spółek i organów zarządczych będzie kwestia wykazania, że przy podejmowaniu działań następczych dochowano należytej staranności. W przeciwnym razie spółka może narażać się na negatywne konsekwencje.

Trzy linie obrony - kto jest odpowiedzialny za zarządzanie ryzykiem?

Model trzech linii obrony, do którego odwołują się m.in. Dobre praktyki spółek notowanych na GPW, wskazuje, że za zarządzanie ryzykiem odpowiedzialni są (w różnym stopniu i zakresie): pracownicy operacyjni jako właściciele ryzyk, ich przełożeni, czyli menedżerowie ryzyk, którzy stoją na drugiej linii obrony oraz audyt wewnętrzny będący trzecią linią obrony, który podobnie jak w przypadku pozostałych procesów pełni funkcję stricte kontrolną.

Ochrona sygnalistów przed odwetem

Najistotniejszym celem dyrektywy o ochronie sygnalistów, jest uniemożliwienie stosowania działań odetowych wobec sygnalisty zgłaszającego przypadki naruszenia prawa Unii Europejskiej.

Kto to jest sygnalista?

Polska jest w gronie państw, w których obowiązek wdrożenia rozwiązań umożliwiających zgłaszanie nieprawidłowości jest uregulowany tylko częściowo. Wynika to np. z ustaw regulujących działalność instytucji finansowych.




       Kontakt

      Chcesz dowiedzieć się więcej? Skontaktuj się z nami.