Hoe duurzame financiering kan helpen de economie CO2-neutraal te maken

Academici, industriële instanties, adviespanels van regeringen en initiatieven op het gebied van klimaatfinanciering zijn het erover eens dat er gedetailleerde sectorale overgangstrajecten nodig zijn om voor elk deel van de economie meetbare en haalbare transities naar een situatie van klimaatneutraliteit te bevorderen.

Sectoral Decarbonization Approach (SDA)

Het Science Based Targets Initiative (SBTI), een coalitie van CDP, het WWF en het World Resources Institute, ontwikkelde in 2015 de SDA (pdf). Het SBTI beschrijft de aanpak als een "wetenschappelijk onderbouwde methode voor bedrijven om reductiedoelstellingen voor broeikasgassen vast te stellen" die erop gericht zijn de temperatuurstijging onder de 2˚C te houden. De SDA stimuleert de ontwikkeling van sectorale CO2-budgetten en broeikasgasemissiereductietrajecten.

De EU-taxonomie

De taxonomie van de Europese Commissie voor duurzame activiteiten schetst economische sectoren en activiteiten die als duurzaam worden beschouwd, en geeft prioriteit aan decarbonisatie voor die sectoren die verantwoordelijk zijn voor het grootste deel van de uitstoot van broeikasgassen. De taxonomie probeert te definiëren wat telt als een "substantiële bijdrage" aan emissiereducties. In zijn rapport van 2021 (pdf) stelde het EU-platform voor duurzame financiering voor om economische activiteiten op een gerichte manier te evalueren. Het rapport beval aan dat degenen die transitiefinanciering ondersteunen, zouden moeten overwegen om de evaluatiecriteria van de taxonomie te gebruiken om transitiepaden vast te stellen en om de milieuprestaties van "specifieke economische activiteiten" te evalueren. Het rapport besprak ook hoe bedrijven gebruik kunnen maken van sectorale decarbonisatietrajecten "om te verduidelijken hoe hun eigen transitie consistent is met de transitie die op sectoraal niveau nodig is en om robuustheid aan te tonen."

Het initiatief voor een overgangstraject (TPI)

Het benchmarking instrument van de TPI bevat sectorale CO2-prestatiemetingen voor 16 economische sectoren, waarbij de nadruk ligt op sectoren met de hoogste mondiale broeikasgasemissies. In hun meest recente verslag (pdf) over de stand van zaken in de transitie, stelt TPI dat: "We hanteren een sectorgerichte benadering, waarbij we erkennen dat verschillende sectoren van de economie te maken hebben met verschillende uitdagingen die voortvloeien uit de CO2-arme transitie, waaronder de vraag waar emissies geconcentreerd zijn in de waardeketen en de kostprijs om emissies te verminderen."

Het initiatief inzake klimaatobligaties

Een recent witboek over het financieren van geloofwaardige transities biedt een kader om transitietrajecten te categoriseren op entiteitsniveau (d.w.z. heeft het bedrijf als geheel een geloofwaardig transitieplan?) en op activiteitsniveau (d.w.z. ondersteunt een bepaalde activiteit van een bedrijf de overgang naar netto nul? Is er op dit moment een geloofwaardige manier om de uitstoot van de activiteit te verminderen? Zou er in de toekomst een manier kunnen zijn om de uitstoot te verminderen, bijvoorbeeld door te investeren in nieuwe technologie?)

Het Britse Comité klimaatverandering (UKCCC)

De adviesgroep voor financiering van het UKCCC adviseert (pdf) : "voor elke economische sector zijn duidelijke trajecten nodig met transparante verwachtingen over beleid, regelgeving en financiering om bedrijven en investeerders duidelijkheid te verschaffen over investeringen. Een gedifferentieerde sectorale aanpak zal het ook mogelijk maken sectorspecifieke belemmeringen voor het mobiliseren van kapitaal te identificeren, die kunnen worden weggenomen door financiële innovatie en beleid".

De noodzaak voor financiële instellingen om sectorale analyses van overgangstrajecten uit te voeren is algemeen aanvaard, maar sommige toonaangevende instanties uit de financiële sector bevelen de financiële instellingen aan hun analyse verder uitdiepen door zich meer te richten op entiteiten of activiteiten.

Bij EY zijn wij van mening dat deze extra laag van details noodzakelijk is voor financiële instellingen om met vertrouwen en succes bedrijven en projecten te financieren die de transitie maken. Inzicht in de wijze waarop de overgang op subsector niveau - of zelfs per geval of per project - zal worden uitgevoerd, zal financiële instellingen in staat stellen de emissiereductie prestaties van hun klanten en investeerders nauwkeuriger te standaardiseren. Deze gedetailleerde kennis zal de financiële instellingen helpen om zowel kansen te signaleren als risico's te beperken.

Om deze positie te bereiken, moeten financiële instellingen zich in de activiteiten en toeleveringsketens van hun klanten en hun investeringen verdiepen - en over de manier waarop deze bedrijven zullen omschakelen. Zoals EY ASEAN Financial Services Partner Wolfram Hedrich uitlegt: "Om dit echt te laten werken, om dit om te zetten in een echte kans en een concurrentievoordeel voor financiële diensten, moeten ze transitie-experts worden op een zeer fijnmazig sectoraal niveau."

Kritische informatie om overgangstraject te begrijpen:

• Het tijdschema voor de transitie
• De belangrijkste emissiereductie doelstellingen voor elk traject
• De bedrijfsstrategie en operationele aanpassingen die nodig zijn om die emissiereductie doelstellingen te halen
• Waar kapitaal nodig zal zijn om transities mogelijk te maken: (b.v. voor projectfinanciering, modernisering van machines en uitrusting, modernisering van gebouwen en eigendommen, uitgaven voor onderzoek en ontwikkeling, technologische ontwikkeling, enzovoort)

Door de bedrijven en hun activiteiten door deze gedetailleerde bril te bekijken, zullen de financiële instellingen beter begrijpen welke sectoren en bedrijven meer steun nodig hebben bij het uitstippelen van hun transitietrajecten, welke activiteiten moeten worden afgebouwd en waar kansen liggen voor investeringen in projecten en technologieën die deze transitie mogelijk maken.

Kredietverstrekkers, verzekeraars en vermogensbeheerders die tempo maken met het ontwikkelen van gedetailleerde kennis per sector, kunnen in een vroeg stadium op de kansen inspelen en groeigebieden aanwijzen.

Er zullen uiteraard grote verschillen zijn tussen sectoren en bedrijven in de verschillende geografische gebieden, aangezien verschillende landen in de wereld hun eigen tijdschema voor de transitie hebben vastgesteld. Ook tussen opkomende markten en meer ontwikkelde landen zullen er verschillen zijn in de mate waarin bedrijven klaar zijn voor de transitie, vooral omdat veel opkomende landen tot nu toe niet over het nodige kapitaal beschikken om deze overgang te maken. Dit verschil heeft niet alleen gevolgen voor de sector, maar ook voor de financiële instellingen die de mogelijkheden voor financiering van de transitie analyseren.

Evenzo zullen opkomende veranderingen in maatschappelijk gedrag, van lokaal kopen en delen van transport tot het verminderen van de vraag naar scheepvaart en thuiswerken, een materieel effect hebben op de transitietijdlijnen van verschillende sectoren en bedrijven. Deze veranderende maatschappelijke normen, die kunnen leiden tot een meer circulaire economie en verstoring van traditionele toeleveringsketens, moeten worden meegenomen in de analyse van trajecten in alle economieën.

Sommige opkomende economieën zijn kwetsbaarder voor klimaatgerelateerde risico's zoals woestijnvorming en extreem weer - veel landen ondervinden deze gevolgen nu al. Er is een reële en dringende noodzaak om de overgang naar klimaatneutraliteit te versnellen om deze risico's te beperken, maar de transitie moet ook worden gezien als een kans. Een groter aanbod van hernieuwbare energie zal EM's voorzien van een betrouwbare en goedkope stroomvoorziening. Sommige landen zullen ook aanzienlijk profiteren van de vraag naar de grondstoffen die nodig zijn voor de fabricage van nieuwe technologie en componenten voor hernieuwbare energie (bijvoorbeeld lithium, nikkel, kobalt).

Het tempo van de overgang zal van sector tot sector en van markt tot markt verschillen en de financiële instellingen moeten hun inzicht in deze dynamiek ontwikkelen, willen zij deze veranderingen met succes doorstaan.

Om te kunnen beginnen met de uitvoering van zelfverzekerde, succesvolle plannen voor de financiering van de overgang, zullen de financiële instellingen kennis moeten ontwikkelen over het overgangstraject in de subsector. In dit verband zijn er tal van praktische punten waarover financiële instellingen kunnen nadenken.

Toonaangevende financiële instellingen moeten rekening houden met vier belangrijke gebieden, die in de volgende hoofdstukken worden behandeld:

• Hoofdstuk 2 - Financiering afstemmen op individuele trajecten
• Hoofdstuk 3 - Geloofwaardige analyse voor transities
• Hoofdstuk 4 - Transitie leiderschap voor financiële diensten
• Hoofdstuk 5 - Dialoog en communicatie omarmen

Om de financieringsstromen naar subsectoren, bedrijven en projecten in transitie te vergroten, moeten financiële instellingen innoveren en op maat gemaakte producten en diensten ontwerpen om die financiering van geval tot geval te vergemakkelijken. Er zullen unieke transitietrajecten zijn voor elke sector van de economie, dus transitiefinancieringsinstrumenten moeten worden aangepast voor elke subsector, of zelfs voor elke individuele entiteit of elk project dat financiering zoekt.

Verschillende personen binnen de financiële dienstverlening, waaronder banken, verzekeraars en vermogensbeheerders, krijgen allemaal te maken met verschillende zorgen en verschillende praktische uitdagingen als het gaat om de financiering van transitieprojecten en -bedrijven. Het ontwerpen van een goed gestructureerd product of dienst die de transitie het beste kan faciliteren en stimuleren, betekent nadenken over de hele levenscyclus van een investering, lening of acceptatieproces om te bepalen waar deze stimulerende factoren worden ingevoegd.

Wij hebben een kader vastgesteld dat de verschillende stadia van een investering of lening afbakent voor de besluitvorming van de financiële instellingen:

De onderstaande voorbeelden uit de industrie illustreren drie belangrijke overgangstrajecten:

1. Verzending
2. Hernieuwbare energie
3. Elektrische voertuigen

Bij elk voorbeeld kijken we naar de unieke uitdagingen waarmee financiële instellingen worden geconfronteerd wanneer zij een overgangstraject moeten aanpakken en naar de innovatieve oplossingen die financiële dienstverleners gebruiken om deze uitdagingen het hoofd te bieden.

Verzending

De weg er naar toe

Het sectorale overgangstraject voor de scheepvaart is uitgestippeld door de Internationale Maritieme Organisatie (IMO), een VN-agentschap dat verantwoordelijk is voor de veiligheid en beveiliging van de scheepvaart en de preventie van maritieme en atmosferische verontreiniging door schepen.

De IMO heeft in 2011 voor het eerst maatregelen ingevoerd om de energie-efficiëntie en de broeikasgasemissies van schepen te verbeteren in het kader van het Internationaal Verdrag ter voorkoming van verontreiniging door schepen. Sindsdien heeft het overgangstraject van de scheepvaartsector zich ontwikkeld in reikwijdte en ambitie met initiatieven om de CO2-intensiteit van nieuwe en bestaande schepen te verminderen.

Belangrijke onderdelen van het transitie traject zijn:

• Scheepsbouw
  De Energy Efficiency Design Index (EEDI) werd in 2011 ingevoerd. De verordening was van toepassing op nieuwe schepen en eiste dat zij vanaf 2015 10% efficiënter, vanaf 2020 20% efficiënter en vanaf 2025 30% efficiënter zouden zijn. Sinds de invoering is de EEDI verder ontwikkeld om de vereisten voor bepaalde scheepstypes aan te scherpen en beter rekening te houden met de grootte van schepen.
• Verbetering en wijziging
  Het Ship Energy Efficiency Management Plan (SEEMP) van de IMO is een energiebeheersplan dat erop gericht is de operationele en technische prestaties van een schip of vloot te optimaliseren met het oog op een optimale energiebesparing voor nieuwe en bestaande schepen. Het omvat beste praktijken voor brandstofefficiënte scheepsoperaties en verbeteringen en wijzigingen die de brandstofefficiëntie zullen verbeteren (bv. nieuwe schroeven, integratie van nieuwe technologieën, invoering van hybride brandstofbenaderingen op bestaande schepen).
• Gebruik
  In 2018 heeft de IMO haar Greenhouse Gas Reduction Strategy vastgesteld met als doel de CO2-intensiteit van de scheepvaart tegen 2030 met 40% te verminderen ten opzichte van het niveau van 2008. De organisatie introduceerde een Carbon Intensity Indicator (CII) om schepen te beoordelen ten opzichte van een referentielijn voor 2019. Een schip krijgt een CII-rating van A-E, afhankelijk van hoe efficiënt het goederen of passagiers vervoert en per zeemijl. Volgens de IMO-protocollen die in 2021 worden vastgesteld, zullen schepen die drie jaar op rij een D scoren of schepen die een E scoren, maatregelen moeten nemen om hun energie-efficiëntieprestaties te verbeteren.
  Op korte tot middellange termijn bestaat de overgangsstrategie van de scheepvaartsector erin de emissies te verminderen aan de hand van de bovenvermelde maatregelen (betere bouw, aanpassing van nieuwe en bestaande schepen en vermindering van de CO2-intensiteit). Nieuw gebouwde schepen beginnen alternatieve brandstoffen te gebruiken, hoewel deze ontwikkeling zich nog in een pril stadium bevindt. In mei 2021 is slechts 12% van de nieuwe schepen in bestelling uitgerust met andere brandstoffen dan diesel: 84% daarvan zijn nog steeds fossiele brandstoffen; vloeibaar aardgas of vloeibaar petroleumgas. Deze brandstoffen worden beschouwd als een overgangsoplossing, andere brandstoffen zullen deze mettertijd verdringen.
  Op langere termijn berust de "klimaatneutrale"-strategie van de sector op het gebruik van alternatieve brandstoffen, hoofdzakelijk methanol en ammoniak, alsook waterstof, biodiesel en biogas. Batterijtechnologieën maken deel uit van het plaatje, met name voor de korte vaart, hoewel het onwaarschijnlijk is dat batterijen geschikt zijn voor diepzeevaart routes.

De financieringsuitdagingen

Voor financiële instellingen stelt het overgangstraject van de scheepvaart twee grote uitdagingen:

• Restwaarden
  De prijzen van schepen zijn in het beste geval een relatief volatiele activaklasse geweest vanuit een prijsstelling perspectief; de overgangsprijzen zullen nog meer factoren toevoegen aan de mix bij het overwegen van de prijs, met name de restwaarden. De noodzaak om schepen aan energie-efficiëntiemaatregelen te laten voldoen, zal gevolgen hebben voor de restwaarden, en naarmate de volgende generaties schepen in de vaart komen, zullen er nog meer veranderingen optreden. De aard van de schepen die voor secundaire verkoop in aanmerking komen, zal in de loop van de tijd veranderen (op korte termijn zullen schepen die zijn aangepast met het oog op energie-efficiëntie voor secundaire verkoop in aanmerking komen; deze zullen in de komende 5 tot 10 jaar worden vervangen door schepen die aan de EEDI-norm voldoen, en vervolgens over 10 tot 20 jaar door LNG- en LPG-schepen, die vervolgens zullen worden vervangen door schepen die op alternatieve brandstoffen varen).
  Het probleem
  Tijdens de overgangsperiode zullen er naar verwachting in de scheepvaartsector in een relatief korte periode talrijke veranderingen in scheepstypes plaatsvinden. Deze veranderingen vormen een uitdaging voor de financierders bij de beoordeling van de mate waarin zij restwaarde zullen toekennen als onderpand voor leningen. Deze onzekerheid stelt ook de financiële instellingen voor een uitdaging inzake risicobereidheid, waarbij financiële instellingen die van oudsher bereid zijn secundaire aankopen te financieren, zich nog meer van nieuwbouwfinanciering distantiëren.
  
• Het structureren van sancties en stimulansen
  De CO2-intensiteitsindicator van de IMO (die de operationele CO2-emissie prestaties weergeeft) biedt een potentieel nuttige maatstaf voor het structureren van obligatieconvenanten of ratchets (met een positieve classificatie en preferentiële prijsstelling voor het werken op een verbeterd CII-niveau of een sanctie voor het uitblijven van een CII-verbetering).
  Het probleem
  Het lijkt erop dat de financiële instellingen en de tegenpartijen in de sector tot dusver terughoudend zijn geweest om op deze manier te innoveren. Zoals aan elke nieuwe ontwikkeling op financieringsgebied zijn er risico's verbonden voor de geldverstrekkers. Deelnemers uit de sector lijken er de voorkeur aan te geven gegevens over de prijsstelling van CO2 te verzamelen (bv. de prijs van het compenseren van verschillende KII-uitkomsten) alvorens een specifieke, op KII gebaseerde boete of stimulans te geven.

Hoe financiële instellingen deze uitdagingen kunnen overwinnen

• Samenwerking
  Verzekeraars en banken: Terwijl financiers worstelen met het prijseffect van de exploitatie van schepen met verschillende KII-niveaus, zouden zij met verzekeraars kunnen samenwerken om KII-conforme activiteiten als voorwaarde te stellen voor het afsluiten van verzekeringen en voor financiering - en zo snellere verbeteringen van KII-niveaus te stimuleren.
• Primaire en secundaire financiers
  Tijdens het initiële acceptatieproces zouden primaire en secundaire financiers kunnen samenwerken om de primaire financier een passende "off-take" (een herfinancieringsoptie van de secundaire financier met indicatieve voorwaarden voor een aantal jaren na de transactie) te bieden.
• Experiment
  Begin met het instellen van verlagingen van de margeverhoudingen (zelfs met bescheiden basispunten) op basis van het bereiken van bepaalde emissiegerelateerde KPI's of het vasthouden aan beter presterende KII-niveaus - en verhogingen van de margeverhoudingen als deze KPI's niet worden gehaald. De invoering van nieuwe, op KII's gebaseerde verhoudingsgetallen zal helpen om kredietnemers tot positieve prestaties aan te zetten, hoewel kredietverstrekkers hun kennis over het overgangstraject van kredietnemers en hun vaardigheden om kredietnemers aan de hand van deze KPI's te monitoren en te evalueren, moeten ontwikkelen. Door nu met innovatieve financiële instrumenten te experimenteren, zullen deze structuren meer tot de marktnorm gaan behoren.

Hernieuwbare energie

De weg er naar toe

De bereidheid om over te schakelen op schone energie is enorm - het IEA schat dat er in 2021 voor 750 miljard dollar in schone energie zal worden geïnvesteerd. De investeringen in hernieuwbare energie zullen in de loop van de tijd aanzienlijk moeten toenemen: in de mondiale routekaart van het IEA voor klimaatneutraliteit in 2050 (2021) wordt geraamd dat de investeringen in elektriciteitsopwekking en energie-infrastructuur tegen 2030 2,5 biljoen dollar zullen moeten bedragen om de doelstellingen van klimaatneutraal te halen.

Projecten voor hernieuwbare energie waarvoor financiering nodig is, kunnen momenteel in drie grote categorieën worden ingedeeld:

1. Ontwikkeling - vroegtijdige vorming van projecten
2. Traditionele bouw - typische risicofactoren zijn onder meer projectrisico's en landenrisico's, alsmede met het weer samenhangende risico's (d.w.z. evaluatie van windsnelheden voor windmolenparken en van het niveau van de zonnestraling voor zonne-energieprojecten)
3. Nieuwere en innovatieve constructies - bijvoorbeeld co-locatie van schone energieproductie en energieopslag mogelijkheden (d.w.z. batterijopslag) die een consistenter profiel van energieverkoop mogelijk maken, zelfs als de productie wisselvalliger is

De financieringsuitdagingen

• Stroomprijzen
  De financiering wordt doorgaans gestructureerd rond de samenhangende kasstromen (bv. het exploitatie- en onderhoudscontract, stroomafnameovereenkomsten en stroomprijzen op de open markt). Afgezien van de landenrisico's houdt de belangrijkste uitdaging voor de financiering verband met het feit dat, terwijl veel kosten voorspelbaar zijn, de inkomsten onzeker kunnen zijn gezien de volatiliteit van de elektriciteitsprijzen.
  Als gevolg van deze volatiliteit op de geliberaliseerde elektriciteitsmarkten ontstaan de volgende uitdagingen: i) voorspelling van de elektriciteitsprijzen op de lange termijn; ii) het effect van nieuwbouw (groter aanbod) op de elektriciteitsprijzen ("kannibalisering" van de bestaande prijsstelling).
  De banken die leningen verstrekken, houden daarom rekening met de onzekerheid van de prijsstelling ("merchant risk"). Doorgaans gaan financiële instellingen die projecten en bedrijven op het gebied van hernieuwbare energie evalueren, uit van een "basisscenario" voor de elektriciteitsprijs en structureren zij de financiering en de acceptatie op basis van scenario's met lage elektriciteitsprijzen. Financiële instellingen worden nauwelijks gestimuleerd om andere, meer optimistische energieprijsscenario's in overweging te nemen of daarop in te schrijven.
• Veerkracht
  Elke uitval van een project beperkt duidelijk het aanbod en ook de inkomsten worden verstoord. Het potentieel voor onderbrekingen verstoort verder de zekerheid van kasstromen. Door de klimaatverandering neemt de waarschijnlijkheid en de frequentie van extreme weersomstandigheden toe, en dus ook de kans op onderbrekingen (bv. extreme koude waardoor windturbines bevriezen, zonnepanelen die stuk gaan door hagel). Een aantal projecten wil investeren in veerkracht (door hun activa beter te beschermen); deze investering verhoogt momenteel echter het kostenprofiel en het voordeel voor de kasstromen wordt door kredietverstrekkende organisaties niet noodzakelijk evenredig gezien om deze investering de moeite waard te maken.
• Co-locatie
  Investeren in co-locatieprojecten voor energieopslag kan helpen bij het reguleren van het aanbod van schone energie. Duurzame energieopwekking energie produceert als de weersomstandigheden het gunstigst zijn en die productie opslaat om te worden ingezet wanneer de weersomstandigheden minder gunstig zijn - maar er nog steeds vraag is naar energie. Producenten zijn ook in staat om de prijzen te egaliseren en opgeslagen energie op optimale momenten op de markt te verkopen. Deze mogelijkheden geven projecten voor hernieuwbare energie veel meer zekerheid over de kasstromen - de aard van co-locatieprojecten stelt de financiële instellingen echter voor een aantal uitdagingen. Veel financiële instellingen zullen een project voor schone energie en een project voor batterijopslag zien als twee projecten met afzonderlijke risicoprofielen, elk met hun eigen onzekerheid - in plaats van als één geheel van elkaar aanvullende risico's.
• Nieuwe technologieën
  Er zijn steeds meer technologieën in opkomst met een groot potentieel, waaronder groene waterstof, groene ammoniak en andere. Technologische risico's en het gebrek aan trackrecord in verband met nieuwe projecten maken het veiligstellen van financiering echter een uitdaging voor opkomende technologieën.
  De samenvoeging van risico's (project-, land-, handels-, fysieke en technologische risico's) leidt doorgaans tot een prijsstelling van conventionele bankfinanciering die verder gaat dan wat de marktdeelnemers commercieel zouden proberen te verkrijgen, en het gebrek aan levensvatbare financiering remt nieuwe projecten.

Hoe financiële instellingen deze uitdagingen kunnen overwinnen

Er is al een aantal maatregelen genomen om de energieprijs uitdaging aan te gaan - met name om een deel van het prijsrisico in verband met stroomprijs fluctuaties weg te nemen. Deze maatregelen omvatten het sluiten van Contracts for Difference (CFD's) en het aangaan van langlopende stroomafnameovereenkomsten met bedrijven (op hun beurt helpen leveranciers van hernieuwbare energie een reeks bedrijven om de RE100-status te bereiken en daarmee hun klimaatneutrale - of CO2-neutraliteitsdoelstellingen). Het lagere prijsrisico moet financiering mogelijk helpen maken.

Een reeks andere innovaties kan ook bijdragen tot goedkopere financiering:

• Ontwikkeling van een intern overzicht van de energieprijzen
  De discipline van de elektriciteitsprijs voorspellingen is nog steeds aan het verbeteren en de gegevens waarover wij beschikken zijn afkomstig van een betrekkelijk klein aantal leveranciers - door het opzetten van een breder panel van gegevens, met een breder scala van standpunten, zullen de verantwoordelijke comités binnen de financiële instellingen (b.v, kredietcomités) een beter inzicht krijgen in de potentiële projectresultaten en beter kunnen beoordelen of zij de financiering moeten vergemakkelijken.
  De financiële instellingen zullen ook trachten een intern macro-overzicht op te stellen van nieuwe ontwikkelingen op energiegebied die een effect kunnen hebben op de prognoses voor de elektriciteitsprijzen (bv. in het VK de tijdshorizon voor de elektriciteitsproductie in Hinkley Point) als basis voor hun besluitvorming.
  
• Werken over de silo's heen
  Voor co-locatieprojecten (zie hierboven) zullen financiële instellingen die de samenwerking tussen teams bevorderen, beter in staat zijn om het totale risico in te schatten en dus financiering voor co-locatieprojecten mogelijk te maken.
  
• Vaardigheden van het personeel
  financiële instellingen die met aanbieders van hernieuwbare energie werken, moeten investeren in talent en vaardigheden van het personeel in hun relatiebeheer- en/of overname teams. Zo zorgen zij voor de nodige capaciteit om de commerciële, fysieke en technologische risico's die aan hernieuwbare-energieprojecten verbonden zijn, naar behoren in te schatten (naast de project- en landenrisico's, waarop tot dusver misschien vooral de nadruk werd gelegd).

Elektrische voertuigen

De weg er naar toe

Het grondvervoer is verantwoordelijk voor ongeveer 20% van de wereldwijde CO2-uitstoot. Meer dan een dozijn landen over de hele wereld hebben plannen aangekondigd om geleidelijk een einde te maken aan het gebruik van personenvoertuigen die op fossiele brandstoffen rijden; sommige landen hebben ook plannen om de verkoop van nieuwe benzine- en dieselvrachtwagens te verbieden. De markt voor elektrische voertuigen (EV's) moet zich in overeenstemming met deze transitie doelstellingen ontwikkelen en producenten van onderdelen voor verbrandingsmotoren zullen plannen moeten maken voor een toekomst waarin de vraag naar hun producten afneemt.

Er zijn vier sleutelelementen in de overgang naar elektrificatie:

1. Het ecosysteem van de batterij - De bevoorradingsketens voor batterijen worden geregionaliseerd naarmate de EV-batterijfabrieken in nieuwe rechtsgebieden worden geopend. Voor EV-gigafabrieken moeten bevoorradingsketens worden ontwikkeld voor de materialen en mineralen die nodig zijn voor batterijen en installaties voor recycling en hergebruik.
2. Overschakeling wagenpark - Commerciële en particuliere wagenparken moeten overschakelen van voertuigen op conventionele brandstoffen op EV's. Wereldwijde initiatieven zoals de EV100, die bedrijven wil aanmoedigen om hun wagenpark om te schakelen en te zorgen voor oplaadinfrastructuur voor werknemers en klanten, zullen helpen de vraag naar EV te vergroten, waardoor de verandering op de markt wordt versneld.
3. Overgang naar infrastructuur - Wagenparken die overschakelen op EV moeten kunnen beschikken over laadinfrastructuur op grote schaal en op de juiste locaties.
4. Veerkracht van de toeleveranciers tijdens de transitie - De overschakeling brengt risico's met zich mee voor de toeleveringsketens van de fabrikanten. De vereisten voor onderdelen in elektrische voertuigen zullen voor sommige leveranciers (bv. leveranciers van stoelen) dezelfde blijven, maar leveranciers die onderdelen voor verbrandingsmotoren maken, zullen hun productielijnen moeten aanpassen om onderdelen te maken die geschikt zijn voor elektrische voertuigen (bv. andere vormen/afmetingen/doeleinden van onderdelen, maar dezelfde materialen en processen). Sommige leveranciers zullen helemaal niet meer relevant zijn, met name leveranciers van motoronderdelen (bv. bougiefabrikanten). Slechts een kleine verschuiving in de vraag van verbrandingsmotoren naar elektrische voertuigen zal ertoe leiden dat sommige traditionele leveranciers van verbrandingsmotoren hun economische levensvatbaarheid verliezen. De productieniveaus van leveranciers moeten meer dan 80% bedragen om break-even te draaien, wat betekent dat we slechts een verschuiving van 20-30% in de richting van elektrische voertuigen hoeven waar te nemen om sommige leveranciers failliet te laten gaan (volgens de voorspellingen zal die verschuiving zich voordoen tegen 2024).

De financieringsuitdagingen

• Restwaarden
  De secundaire markt voor zowel EV's als de accu's erin is nog niet voldoende gevormd om verzekeraars vertrouwen te geven - banken zijn daarom eenvoudigweg niet bereid het restwaarderisico op zich te nemen. Er zijn verschillende factoren die het niveau van de restwaarde bepalen, maar de mechanismen waarmee deze kan worden gemeten, zijn nog niet vastgesteld. Zo zal de manier waarop een voertuig wordt gebruikt van invloed zijn op de levensduur van de accu in het voertuig, met name het aantal keren dat een accu wordt opgeladen, en het soort lading dat wordt gebruikt (bv. snelladen versus druppellading) zal van invloed zijn op de levensduur van de accu en dus op de restwaarde.
• Wie is verantwoordelijk voor het probleem van de veerkracht van toeleveranciers?
  Wanneer toeleveranciers in andere sectoren failliet gaan, kunnen OEM's tussenbeide komen om hen te redden/financieren. Op dit moment richten OEM's in de automobielindustrie hun kapitaaluitgaven echter op de transitie en hebben zij geen middelen beschikbaar om toeleveranciers te ondersteunen. Overheden kunnen een rol spelen bij de ondersteuning van toeleveranciers; bedrijfsfaillissementen kunnen echter worden gezien als 'gewoon'. Maar er zullen nog steeds ICE-onderdelen nodig zijn totdat de transitie is voltooid, dus de spelers in de sector zullen een aantal ICE-leveranciers nodig hebben om actief te blijven. financiële instellingen kunnen ICE-leveranciers wellicht helpen zich te consolideren om deze uitdaging op te lossen; consolidatie-inspanningen zouden echter zorgvuldig moeten worden gestuurd vanuit het oogpunt van de antitrustregels. Financiering van ontmanteling is een heikel punt voor financiële instellingen. Hoewel er economische argumenten voor zijn - vooral omdat de "last man standing" op een bepaalde markt tijdens de afbouwperiode hogere prijzen kan afdwingen - is het voor financiële instellingen niet gemakkelijk om aantrekkelijke tarieven te vragen voor afbouwrisico's.'
• Reputatie bij de bevoorrading en recycling
  Batterijen vereisen een reeks mineralen (b.v. nikkel mangaan kobalt, lithium) en de bevoorrading daarvan is een complex proces om veilig en op de juiste wijze te kunnen uitvoeren. Hetzelfde geldt voor de recycling van batterijen aan het einde van hun levensduur. Batterijtechnologie verandert voortdurend en het bijhouden van deze vernieuwingen - en de impact die nieuwe batterijtechnologieën hebben op de recycleerbaarheid - is moeilijk te analyseren voor financiers. Inzicht in de ontwikkeling van de grondstofprijzen is ook een uitdaging voor financierings teams.

Hoe financiële instellingen deze uitdagingen kunnen overwinnen

• Technologische innovatie ter ondersteuning van restwaardebeoordelingen
  Telematica wordt in de verzekeringssector al op grote schaal gebruikt om inzicht te krijgen in het gebruik van voertuigen. Telematica- en internet of things (IOT)-technologieën kunnen door financieringsmaatschappijen worden gebruikt om het gebruik en het opladen van EV's bij te houden en inzicht te krijgen in het effect van dat gebruik van de accu. Die gegevens kunnen worden gebruikt om verbindingen te helpen structureren, of om een garantie rond de RV te onderbouwen, of om een dynamische prijsstelling te ondersteunen.
• Samenwerking
  Om de hierboven vermelde uitdagingen op het gebied van ontmanteling en veerkracht van leveranciers op te lossen, is samenwerking nodig tussen grote spelers uit de industrie, OEM's, overheden en financieringsverstrekkers. Financiële instellingen moeten trachten te investeren in hun relaties met de industrie en met de overheid om productieve samenwerkingen mogelijk te maken.
• Vaardigheden van het personeel
  Om op de hoogte te blijven van de snelle veranderingen in het dynamische landschap van EV's, batterijen en batterijrecycling, zullen financiële instellingen een grondige sectorspecifieke kennis moeten ontwikkelen bij het personeel dat zich bezighoudt met de financiering van de auto-industrie.

Zoals uit de voorbeelden in het bovenstaande blijkt, is een granulair inzicht in de overgangstrajecten nodig om de financiering van de overgang tot een goed einde te brengen, maar beschikken de financiële instellingen nog niet over voldoende betrouwbare en vergelijkbare gegevens om vast te stellen hoe een "geloofwaardige overgang" eruitziet.

Volgens EY FSO Consulting Partner en EY EMEIA Climate Change Risk Pillar Lead Max Weber zullen financiële instellingen een aantal belangrijke vragen moeten beantwoorden over zowel de kwantitatieve als kwalitatieve gegevens die hen zullen helpen om de overgang te begrijpen: "Hebben we de informatie, de gegevens om het project dat we willen financieren of de bedrijven die we willen financieren te beoordelen? Waar bevinden zij zich op hun overgangspad? Hebben we de juiste informatie om op te vertrouwen, zodat we echt transitieprojecten en transitieportefeuilles financieren?"

Om een begin te maken met het beantwoorden van deze vragen, moeten de financiële instellingen hun eigen analyse uitvoeren om het overgangspotentieel van hun portefeuilles op subsectorale basis te beoordelen. Het doel van deze beoordeling is inzicht te krijgen in:

• Welke sectoren en bedrijven nu al zonder ingrijpen zullen overschakelen als gevolg van sectorbrede emissiereductiedoelstellingen van regeringen, beleidsmakers en regelgevers
• Welke sectoren en bedrijven hebben overgangsplannen
• Welke sectoren hebben meer steun nodig om tot een geloofwaardig overgangstraject te komen

Door hun portefeuilles vanuit dit oogpunt te beoordelen, kunnen financiële instellingen een beter inzicht krijgen in de mate waarin activa in hun portefeuilles klaar zijn voor de overgang. Financiële instellingen kunnen voor hun eigen portefeuilles een passieve overgangsstrategie volgen en ervoor kiezen zich te richten op klanten en tegenpartijen die zich al hebben geëngageerd om CO2-neutraal te worden en overgangsplannen hebben opgesteld, terwijl ze afstoten van bedrijven die niet in staat of niet bereid zijn om in een snel tempo over te schakelen.

Het is echter onwaarschijnlijk dat een passieve strategie voldoende is voor financiële instellingen om hun eigen transitiedoelstellingen te bereiken, noch voor het bereiken van netto-nuldoelstellingen. Financiële instellingen die een actieve transitiestrategie nastreven, zullen met klanten en tegenpartijen moeten samenwerken om decarbonisatie te stimuleren door middel van hun financieringsbeslissingen.

Dit type transitiefinanciering is voor veel financiële instellingen nog een relatief nieuw gebied. Instellingen beginnen te innoveren en financieringsmechanismen te ontwikkelen die ambitieuzere transities zullen aanmoedigen. Maar er blijven aanzienlijke uitdagingen voor financiële instellingen als het gaat om het financieren van transities, niet in de laatste plaats het gebrek aan gegevens. Het aantal bedrijven dat publiekelijk heeft aangekondigd zich in te zetten voor de transitie naar netto nul neemt toe, maar er zijn nog te weinig concrete transitievoorbeelden waaruit FI's inzichten of longitudinale gegevens kunnen putten. Volgens bankbedrijven die zijn ondervraagd door de jaarlijkse IIF/EY Global Risk Management Survey (pdf), heeft 54% slechts een "voorlopig inzicht in hun blootstelling aan klimaatrisico's", het aandeel banken met een "enigszins volledig" begrip bedraagt 28%.

Grote, beursgenoteerde ondernemingen voeren openbaarmakingen uit volgens de aanbevelingen van de Task Force on Climate-related Financial Disclosures (TCFD) en creëren daarmee een dataset waarop financiële instellingen hun beslissingen kunnen baseren, maar dit soort gegevens is niet beschikbaar voor veel andere delen van de economie, zoals EY EMEIA Strategy and Transactions Innovation Leader Christopher Schmitz uitlegt: "Voor andere klanten die niet beursgenoteerd zijn, zoals MKB-middenkapitalisaties - die een groot deel van de portefeuille van een bank uitmaken, dus de kredietzijde - zijn er vooralsnog geen publicatienormen."

Dit gebrek aan gegevens zal nog enkele jaren blijven bestaan terwijl de financiële instellingen uitzoeken welke informatie zij van hun klanten en tegenpartijen nodig hebben, maar de dwingende noodzaak om maatregelen te nemen om de klimaatverandering te beperken, betekent dat de overgangen nu financiering vergen en dat de financiële instellingen dit actieve traject moeten volgen en met klanten en tegenpartijen moeten samenwerken om hun overgangen te vergemakkelijken.

Om zich comfortabel te voelen bij transitiefinanciering zolang dit gebrek aan gegevens blijft bestaan, zullen de financiële instellingen hun eigen kaders moeten vaststellen om af te bakenen hoe een "geloofwaardig" transitieplan eruit ziet (via EY.com UK) wanneer zij kijken naar hun gefinancierde emissies.

Er zijn nuttige beoordelingsstructuren in opkomst waarop financiële instellingen zich kunnen baseren bij het maken van deze afwegingen: in oktober 2021 publiceerde de TCFD guidance (PDF) over de "kenmerken van effectieve transitieplannen", waarin zeven belangrijke stappen worden uiteengezet voor het beoordelen van de geloofwaardigheid van transitieplannen. Volgens deze leidraad moet een plan: Volgens deze leidraad moet een plan:

1. Afgestemd zijn op de strategie van de bedrijven en hun strategie om de emissiereductiedoelstellingen te bereiken
2. Meetbare, kwantitatieve en wetenschappelijk onderbouwde klimaatdoelstellingen hebben
3. de verantwoordelijkheid en het toezicht van het hogere management op het bereiken van de doelstellingen te schetsen
4. De specifieke acties en bedrijfsontwikkelingen aangeven die de organisatie zal ondernemen om haar overgangsdoelstellingen te bereiken
5. Bevat informatie over de huidige overgangsmogelijkheden en -planning van de organisatie, alsook over de uitdagingen (neemt het bedrijf bijvoorbeeld deel aan activiteiten die moeilijk te verminderen zijn?)
6. regelmatig (ten minste om de vijf jaar) worden geactualiseerd om te blijven aansluiten bij de emissiereductiedoelstellingen en de huidige bedrijfsstrategie
7. jaarlijks verslag uitbrengen over de vorderingen aan de belanghebbenden of aan het publiek

Financiële instellingen die nauw samenwerken met hun klanten en tegenpartijen zullen het best in staat zijn om dit soort gedetailleerde informatie te verzamelen. Op hun beurt zullen deze financiële instellingen doeltreffender kunnen werken om het potentieel van de overgang te helpen realiseren.

Het senior leiderschap van financiële instellingen zal een belangrijke rol spelen bij het vaststellen van portefeuillebrede transitieambities en -strategie. Dat is de boodschap van Loree Gourley, Associate Partner for Climate Change and Sustainability bij EY: "[De verantwoordelijkheid voor] de financiering van de transitie om klimaatverandering en klimaatactie als reactie op de crisis te faciliteren, ligt volgens mij bij de bedrijfsleiders in de financiële gemeenschap", zegt ze. Het bestuur van een FI bepaalt de agenda als het gaat om klimaatactie, zij zijn verantwoordelijk voor het algemene risicobeheer, de strategie en het beleid - zij zijn in staat om te kiezen waar hun organisatie haar inspanningen voor financiering op richt en van welke sectoren, indien aanwezig, zij zich zal terugtrekken.

Leiders van financiële instellingen beschikken over de instrumenten om overgangen te stimuleren - en de voortzetting van CO2-intensieve activiteiten te ontmoedigen. Bijvoorbeeld:

• Het risicocomité van een bank houdt toezicht op het risicobeheerbeleid van de organisatie. Zij zijn verantwoordelijk voor het bewaken van klimaatgerelateerde risico's, waaronder het risico van geschillen, het reputatierisico, het overgangsrisico en de fysieke risico's die samenhangen met klimaatverandering. Hun beoordeling van de risico's van het blijven financieren van activiteiten met een hoge uitstoot - tegenover de risico's van het financieren van nieuwe soorten transities - zal van invloed zijn op de kredietkeuzes van de bank.
• Voor vermogensbeheerders en institutionele beleggers hebben beleggingscomités de algehele verantwoordelijkheid voor het bepalen van de beleggingsstrategie van de organisatie en het afstemmen daarvan op de doelstellingen op langere termijn, met inbegrip van klimaatgerelateerde doelstellingen. Vermogensbeheerders en institutionele beleggers die klimaat- of andere duurzaamheidsbeloften hebben gedaan, moeten de implementatie daarvan in de gehele portefeuille in goede banen leiden. Emissiereductiedoelstellingen moeten een rol spelen in de beleggingsmandaten en het beleggingsbeleid die deze commissies vaststellen.
• Directies van financiële instellingen kunnen van net-zero-doelstellingen een prioriteit maken voor hun eigen leidinggevenden en werknemers door tussentijdse emissiereductiedoelstellingen op te nemen als factor voor het bepalen van beloningen, waardoor werknemers van financiële instellingen worden gestimuleerd aandacht te besteden aan deze doelstellingen, evenals aan het financiële rendement op jaarbasis.

Communicatie en dialoog met klanten en tegenpartijen zullen gedurende het hele transitieproces van groot belang zijn. "Ik denk dat er een aanzienlijke leercurve - evenals dialoog - moet plaatsvinden in de hele sector, zowel voor financiële instellingen om aan hun klanten te communiceren wat hun netto-nulverplichtingen zijn, als voor financiële instellingen om te begrijpen wat de verplichtingen van hun klanten zijn", zegt Ryan Bohn, een senior manager van EY in Sustainability, Climate Change and Risk.

Er zijn drie hoofdpunten waarop de dialoog van essentieel belang zal zijn:

• De financiële instellingen moeten hun eigen overgangsambities duidelijk aan de markt kenbaar maken.
• Financiële instellingen moeten nauw samenwerken met cliënten en tegenpartijen om inzicht te krijgen in de specifieke kenmerken van hun overgangstrajecten en in de nieuwe ontwikkelingen die op komst zijn en die de overgang zullen ondersteunen (bv. nieuwe technologieën).
• Financiële instellingen moeten klanten en tegenpartijen bijstaan door hun eigen expertise over de overgang te delen.

Dit soort nauwe betrokkenheid is al aan de gang in de beleggingswereld. "Beleggers gaan uit van rentmeesterschap en werken samen met bedrijven aan hun transitieplannen", zegt Emelia Holdaway, directeur beleidsprogramma's bij de Institutional Investors Group on Climate Change (IIGCC).

Om een positieve en productieve betrokkenheid te bevorderen, zullen de financiële instellingen in hun personeel moeten investeren om klimaatgerelateerde expertise en vaardigheden te ontwikkelen. Goed opgeleid personeel zal in staat zijn om met gezag over subsectorale overgangstrajecten te spreken met hun klanten en tegenpartijen en hen met vertrouwen door het overgangsproces te loodsen. "De juiste mensen op de juiste plaats hebben, mensen goed opleiden en echt die vaardigheden opbouwen om dit geloofwaardig te benaderen - dat wordt echt belangrijk", zegt Ella Sexton, een EY-manager in Sustainable Finance.

In sommige gevallen zal aan de vraag naar klimaatgerichte vaardigheden worden voldaan door investeringen in aanwerving - sommige financiële instellingen nemen bijvoorbeeld klimaatwetenschappers en deskundigen op het gebied van batterijtechnologie in dienst. Maar in andere gevallen zal het betekenen dat bestaande werknemers moeten worden opgeleid om nieuwe, klimaatspecifieke kennis in te zetten die nauw is afgestemd op de overgangstrajecten in de subsector.

Financiële instellingen mogen echter niet uit het oog verliezen dat veel van hun analisten en relatiebeheerders reeds sectorspecifieke kennis bezitten. Werknemers met een grondige kennis van specifieke subsectoren, hun activiteiten en hun toeleveringsketens zullen in een goede positie verkeren om klanten te adviseren en te ondersteunen tijdens hun individuele overgangstrajecten.

Met dank aan Jane C. Lin, Partner/Principal, Business Development, Ernst & Young LLP United States, voor haar bijdrage aan dit artikel.

Samenvatting

Het COP26-proces benadrukte de noodzaak van actie van financieringsverstrekkers, niet alleen om hun eigen balansen koolstofvrij te maken, maar ook om bedrijven in de reële economie te helpen koolstofarm te worden. De overgang naar netto nul vormt een uitdaging - het is een nieuw financieringsgebied voor veel banken, vermogensbeheerders en verzekeraars. Maar er zijn een aantal stappen die financieringsverstrekkers kunnen nemen om expertise op het gebied van transitiefinanciering op te bouwen - en kansen te identificeren. Het ontwikkelen van diepgaande subsectorkennis over transitiepaden en het investeren in transitiegeschoolde arbeidskrachten zal de sleutel tot succes zijn.