Zdjęcie do artykułu: Jak usprawnić finansowanie transformacji ku gospodarce zeroemisyjnej

Jak usprawnić finansowanie transformacji ku gospodarce zeroemisyjnej


Aby zapewnić finansowanie transformacji klimatycznej na odpowiednią skalę i odpowiednio szybko, instytucje finansowe będą musiały działać iteracyjnie w ramach złożonego ekosystemu.

Ten artykuł wchodzi w skład 1/2024 wydania  Biuletynu Ryzyka


W skrócie 

  • Instytucje finansowe wspierające transformację wysoko emisyjnych sektorów gospodarki napotykają przeszkody w postaci zróżnicowanych, niekonsekwentnych definicji pojęcia „finansowanie transformacji”.
  • Muszą one włączyć odpowiednie mechanizmy i procesy w swój model operacyjny oraz pielęgnować kulturę ciągłego doskonalenia się.
  • Aby osiągnąć sukces, będą musiały stale podejmować iteracyjne działania, rozciągnięte na wiele lat.

Aby osiągnąć sukces, instytucje finansowe będą musiały stale podejmować iteracyjne działania, rozciągnięte na wiele lat.

Na konferencji COP28 poznaliśmy wyniki globalnego przeglądu, zainicjowanego Porozumieniem paryskim i obejmującego ocenę światowych postępów w zmniejszaniu emisji gazów cieplarnianych. Wyniki te potwierdzają trudności z ograniczeniem globalnego ocieplenia do 1,5˚C.

Szacuje się, że w 2022 r. w globalną transformację energetyczną zainwestowano ok. 1,1 bilionów USD1. Jednak aby udało się wejść na ścieżkę prowadzącą do celu, jakim jest zerowy poziom emisji netto, w skali światowej potrzeba 3 razy więcej – między 3,5 a 4 bln USD rocznie do 2050 r.

Ze względu na tę pilną potrzebę zabezpieczenia dodatkowych środków na inwestycje oczywiste jest, że instytucje finansowe mają do odegrania kluczową rolę w usprawnianiu globalnych przepływów finansowania transformacji, tj. udostępniania kapitału, tak by wysoko emisyjne przedsiębiorstwa i gałęzie przemysłu mogły stawać się coraz bardziej przyjazne środowisku.

Konieczne będzie przekazywanie bilionów dolarów nie tylko „zielonym” sektorom, ale także na potrzeby technologii i działań transformacyjnych. Te z kolei często definiuje się bardzo luźno, ze względu na niezwykle szeroki wachlarz sektorów gospodarki, nieustannie zmieniające się innowacje i regulacje, a także niespójność w terminologii i definicjach.

Dlatego też instytucje finansowe będą musiały wyjść poza samo wyznaczanie celów środowiskowych lub publikowanie deklaracji na rzecz zmian. Aby dekarbonizacja nie pozostała jedynie kwestią deklaracji na papierze, podmioty te będą musiały zadbać o zapewnianie namacalnych, realnych ulepszeń spójnych z jasnymi, wymiernymi celami, które da się zweryfikować.

Świat ma trudności z ograniczeniem globalnego ocieplenia do 1,5˚C.
Wysokość dodatkowych inwestycji potrzebnych każdego roku do 2050 r., by możliwy był powrót do trajektorii ku zerowej emisji netto.

Vertical garden living green wall plants vs concrete modernism
1

Rozdział 1

Aktualne systemy finansowania transformacji

Podsumowanie istniejących systemów i wyzwań w zakresie skalowania finansowania na potrzeby osiągnięcia zerowych poziomów emisji netto.


Instytucje finansowe mierzą się z dużymi wyzwaniami w dążeniu do aktywnego wspierania transformacji wysoko emisyjnych sektorów, przedsiębiorstw i krajów.

Sytuację pogarsza zróżnicowanie i brak spójności w podejściu do definiowania i charakterystyki finansowania transformacji oraz wachlarza produktów, działań i sektorów. Np. rozporządzenie Unii Europejskiej w sprawie taksonomii, w którym ustanawia się system klasyfikacji określający działalność gospodarczą zrównoważoną środowiskowo, nie uwzględnia jeszcze wyraźnej taksonomii pojęć związanych z działalnością transformacyjną. Podobnie organizacja Climate Bonds Initiative (CBI), która podaje konkretne kryteria definiujące tzw. zielone obligacje, jest mniej precyzyjna w kwestii obligacji powiązanych z transformacją.

Instytucje finansowe mogą opierać się na licznych wytycznych, które są pomocne w poruszaniu się po świecie zmieniających się polityk i ewoluujących technologii, jednak różnią się pod względem zakresu i zastosowań, jakim mają w zamierzeniu służyć. Systemy finansowania transformacji można luźno podzielić na kategorie na trzech płaszczyznach określonych w unijnym raporcie międzynarodowej platformy ds. zrównoważonego finansowania2.

Systemy finansowania transformacji

Poziom aktywności

Poziom podmiotu

Poziom portfela

Taksonomie: ocena i klasyfikacja działalności gospodarczej jako działalności „transformacyjnej”. Różne kategorie klasyfikacyjne odzwierciedlają różny poziom wpływu na klimat.

Przykłady: taksonomie opracowane przez Unię Europejską, Republikę Południowej Afryki, Stowarzyszenie Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN), Indonezję, Wielką Brytanię, Kanadę, Australię

Wytyczne dotyczące planów przejścia: określanie planów transformacji klimatycznej dla organizacji, tj. kroków, jakie mogą one podjąć, by faktycznie przeprowadzić dekarbonizację. Chodzi o szereg rozwiązań, od planów przejścia dotyczących wszystkich podmiotów i krajów (np. TCFD) po specyficzne plany dla sektora finansowego (takie jak GFANZ).

Systemy dla emitentów: zapewniają wytyczne dla uczestników rynku kapitałowego dotyczące wymogów lub zaleceń co do pozyskiwania kapitału na działania transformacyjne.

Sprawozdawczość: wymogi dotyczące ujawniania przez przedsiębiorstwa informacji o planach transformacji klimatycznej oraz ich wpływu na klimat.

Ścieżki sektorowe: trajektorie i kryteria dekarbonizacyjne dla poszczególnych sektorów. Opierają się one na danych klimatycznych w kontekście poszczególnych sektorów; przedsiębiorstwa mogą z nich korzystać, by oceniać swoje dostosowanie i postępy.

Poziom portfela: narzędzia dla FSO służące do pomiaru spójności portfela ze ścieżką lub scenariuszem transformacji wyznaczonym dla danego sektora.

Przykłady: GFANZ, PACTA




auto jadące po drodze pośród drzew i pól
2

Rozdział 2

Wyzwania związane z pozyskiwaniem finansowania na potrzeby transformacji

Wewnętrzne i zewnętrzne przeszkody, przed jakimi stają instytucje finansowe w obliczu konieczności zwiększenia skali finansowania transformacji.


Instytucje finansowe dążą do wypracowania takiego podejścia do finansowania transformacji, dzięki któremu będą w stanie wspierać transformację zarówno dotychczasowych, jak i nowych klientów. Jednocześnie instytucje finansowe same mierzą się z wewnętrznymi przeszkodami, takimi jak:

  • Operacjonalizacja transformacji: uwzględnienie wyceny transformacji w podejmowaniu decyzji i systemach zachęt wymaga od instytucji finansowych stosowania licznych dźwigni (w tym alokacji kapitału, ustalania wewnętrznych cen transferowych, budżetów emisyjnych oraz skorygowanego apetytu na ryzyko) w celu opracowania podejścia do opłacalności ekonomicznej uwzględniającego kwestie klimatyczne. Jest to jednak złożony proces, biorąc pod uwagę ich zaangażowanie w licznych sektorach o odmiennej ścieżce przemian. Potrzebne będą zmiany w wewnętrznej strukturze zachęt, co będzie wymagać poparcia ze strony kierownictwa oraz szefów jednostek biznesowych.
  • Kontakt z klientami: instytucje finansowe muszą zwiększyć aktywność w kontaktach z klientami, by ocenić ich plany przejścia i zapewniać dopasowane wsparcie tam, gdzie jest to stosowne. Będzie to wymagać nie tylko znacznych inwestycji i wysiłków; konieczne może być także podejmowanie nieraz trudnych decyzji dotyczących klientów, którzy nie są w stanie lub nie chcą zdecydować się na transformację pomimo dostępnego wsparcia.
  • Ocena wiarygodności: ocena, w jakim stopniu portfele instytucji finansowych są spójne z celem 1,5˚C, będzie kluczowym elementem dążenia instytucji finansowych do zerowego poziomu emisji. Jest to duże wyzwanie, zwłaszcza przy ocenianiu stopnia dostosowania przedsiębiorstw bądź aktywów, które trzeba będzie w sterowany sposób wycofać z użycia. Sprawę utrudnia fakt, że wiele przedsiębiorstw nie ujawniło jeszcze swoich planów przejścia w odpowiednio przejrzysty i szczegółowy sposób.
  • Uwzględnienie odpowiednich wskaźników: aktualne wskaźniki, które w kontekście dekarbonizacji portfela koncentrują się na zredukowaniu emisji objętych finansowaniem, mogą nie być zachętą dla instytucji finansowych do zapewniania środków na transformację dla podmiotów lub działań odznaczających się wysoką emisyjnością. Zachęcające jest jednak to, że w najnowszych wytycznych dotyczących standardu zerowej emisyjności dla instytucji finansowych (ang. Financial Institutions Net-Zero Standard, FINZ)3 , opracowywanych aktualnie w ramach inicjatywy Science-Based Targets, spójność portfela z celami klimatycznymi uważa się za wiodący wskaźnik.

Instytucje finansowe mierzą się też z wieloma wyzwaniami zewnętrznymi w kontekście zaangażowania w transformację kapitału i inwestycji. W wielu przypadkach powoduje to z kolei zwiększenie kosztów finansowania przejścia oraz ograniczanie zwrotu z inwestycji. Najważniejsze wyzwania zewnętrzne są następujące:

  • Inercja: decydenci polityczni na całym świecie nie generują odpowiedniego impetu koniecznego do uruchomienia finansowania transformacji na poziomie gwarantującym realne dojście do celu 1,5˚C. Przykładem są tu niejednolite krajowe cele w zakresie poziomów emisji, niewystarczający poziom inwestycji w przyspieszenie tempa rozwoju technologicznego w niektórych sektorach oraz brak mechanizmów służących wypracowaniu globalnej ceny dwutlenku węgla.
  • Ograniczenia systemowe: niekonsekwentne zasady i standardy przyczyniają się do błędnej wyceny ryzyka klimatycznego i utrudniają financującym transformację pośredniczenie między stroną popytową a podażową. Ponadto tylko nieliczne spośród obecnych systemów zapewniają jasne powiązanie między planami przejścia a taksonomiami, mechanizmy zapobiegania blokowaniu transformacji węglowej, zestrojenie z innymi celami w zakresie zrównoważonego rozwoju lub proporcjonalne traktowanie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz firm działających na rynkach rozwijających się4.
  • Możliwości inwestowania: niedojrzałość technologii i polityk, a także ich wpływ na horyzonty inwestycyjne i zwroty z inwestycji, wpływają na gotowość instytucji finansowych do podejmowania ryzyka oraz dostępność rozwiązań, w które można inwestować. Np. zapotrzebowanie na długofalowe finansowanie oraz niepewność zwrotów, jakimi odznacza się wiele technologii niskowęglowych na wczesnym etapie rozwoju, może ograniczać dostępność finansowania dla obszarów, w których zapotrzebowanie na ten kapitał jest największe.
  • Zniekształcenia regionalne: w regionach rozwijających się zmobilizowanie środków jest często utrudnione ze względu na nadmierny koszt pozyskania kapitału – nawet w przypadku zielonych technologii, takich jak energia wiatrowa czy słoneczna, na które na rynkach dojrzałych chętniej przeznacza się fundusze. Ryzyka polityczne wraz z brakiem lokalnych możliwości finansowania osłabiają gotowość inwestorów oraz stwarzają ryzyko, że zależność od paliw kopalnych nadal będzie się utrzymywać.
auto jadące po drodze pośród drzew i pól
3

Rozdział 3

Przyspieszyć przepływy finansowania transformacji

Budowanie potencjału finansowania transformacji: ulepszenia wewnętrzne i zewnętrzne w praktyce.

Jeśli instytucje finansowe mają pomyślnie odnajdować się w złożonym świecie finansowania transformacji i maksymalnie wykorzystywać powiązane z tym okazje, muszą wzbogacić swój model operacyjny i działania o odpowiednie mechanizmy i procesy.

Będzie to wymagać ciągłych, iteracyjnych działań rozciągniętych na wiele lat, w tym kształtowania kultury ciągłego doskonalenia się. Przedsiębiorstwa są na różnym stopniu dojrzałości, stąd najlepsze praktyki dla każdego będą inne, zwłaszcza na szczeblu regionalnym. Póki co, gdy już wyznaczy się cele dostosowane do perspektywy osiągnięcia zerowego poziomu emisji, należy skupić się na następujących działaniach:

  • Ukierunkowanie na transformację gospodarki realnej: wyznaczanie celów i wskaźników, dzięki którym realna dekarbonizacja stanie się priorytetem, a także monitorowanie postępów w ich realizacji celem zwiększania portfela dekarbonizacyjnego oraz zminimalizowania ryzyka dezinwestycji.
  • Wyznaczanie właściwych zachęt: wykorzystywanie wewnętrznych dźwigni, takich jak alokacja kapitału i skorygowany apetyt na ryzyko, do opracowania odpowiedniego zestawu zachęt dla personelu obsługującego klientów oraz dla decydentów, tak by wywiązywano się z założeń dochodzenia do zerowego poziomu emisji.
  • Doprowadzenie do większej specjalizacji: dzięki rekrutacji specjalistów i szkoleniu obecnego personelu firmy będą w stanie rozwinąć swój potencjał w zakresie finansowania transformacji, a także coraz lepiej rozumieć pojawiające się technologie i ewolucję rozwiązań regulacyjnych.
  • Ulepszanie danych na potrzeby podejmowania decyzji: pokonywanie utrzymujących się przeszkód w postaci jakości i dostępności danych będzie zależeć od właściwych inwestycji. Kluczowe znaczenie ma strategia dotycząca danych, obejmująca jasny plan poprawy jakości danych na poziomie sektora, klienta i działalności. Potrzebne będą także inwestycje w procesy wewnętrzne, jeśli firmy mają być w stanie śledzić postępy i na tej podstawie podejmować decyzje inwestycyjne i kredytowe.
  • Opracowywanie nowych, innowacyjnych produktów: dzięki tworzeniu wewnętrznych systemów finansowania transformacji opartych na najlepszych wytycznych branżowych oraz wprowadzaniu solidnych mechanizmów kontrolnych przy zwiększaniu skali produktów, takich jak fundusze i obligacje transformacyjne, instytucje finansowe będą w stanie finansować przejście, a jednocześnie minimalizować ryzyko stosowania greenwashingu.

Właściwa polityka rządowa może znacznie przyczynić się do przyspieszenia rozwoju technologii transformacyjnych. Najlepszym przykładem jest tu amerykańska ustawa o obniżaniu inflacji (Inflation Reduction Act, IRA), na podstawie której na zielone technologie i projekty w zakresie czystej energii przeznaczy się fundusze federalne w kwocie do 379 mld USD. Z kolei rząd brytyjski planuje przeznaczenie 20 mld GBP na wczesny rozwój technologii wychwytywania, użytkowania i przechowywania dwutlenku węgla (carbon capture, usage and storage, CCUS) w ciągu najbliższych 20 lat, jak również opracowanie nowych modeli biznesowych i mechanizmów wyceniania dwutlenku węgla, we współpracy z sektorem prywatnym.

Rządy i organy regulacyjne w konsultacji z sektorem prywatnym mogą również przyczynić się do przyspieszenia rozwoju finansowania transformacji poprzez wyraźniejsze wyznaczenie ścieżek sektorowych oraz poprawę zakresu i konsekwencji taksonomii. Naszym zdaniem kluczowymi ulepszeniami systemowymi, które należy potraktować priorytetowo w ciągu najbliższych dwóch czy trzech lat, są następujące kwestie:

  • Ewolucja branżowych i dobrowolnych standardów i systemów: w przypadku instytucji finansowych obejmowałoby to opracowany przez inicjatywę SBT standard FINZ oraz wytyczne przygotowane przez grupę Glasgow Financial Alliance for Net Zero (GFANZ), które zapewniają bardziej klarowne spojrzenie na dostosowywanie portfela oraz związane z tym kryteria transformacyjne i wskaźniki.
  • Porównywalne kategorie i zakres: cenna byłaby bardziej konsekwentna kategoryzacja działalności gospodarczej w ramach różnych taksonomii, zwłaszcza dla globalnych instytucji finansowych funkcjonujących w różnych regionach. Np. kanadyjska rada Sustainable Finance Action Council (SFAC)9 oraz instytut Australian Sustainable Finance Institute opublikowały własne mapy drogowe w zakresie kategoryzacji działalności transformacyjnej.
  • Większa interoperacyjność ujawniania danych: większa interoperacyjność pomiędzy kluczowymi standardami ujawniania informacji, jak np. opracowanymi przez Międzynarodową Radę ds. Standardów w zakresie Zrównoważoności (ISSB) oraz Europejską Grupę Doradczą ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG), ułatwiłaby instytucjom finansowym zarządzanie wolumenem informacji związanych z zachowaniem zgodności z przepisami – np. poprzez zmniejszenie konieczności opracowywania licznych interpretacji oraz łatwiejsze dostosowywanie wskaźników i KPI w sposób sprzyjający rozwojowi.
  • Wytyczne dotyczące planowania przejścia: potrzebne jest skoordynowane dążenie w różnych jurysdykcjach do przejścia ku obowiązkowemu ujawnianiu wysokiej jakości planów przejścia. Niezwykle pozytywnym krokiem jest powstanie w Wielkiej Brytanii grupy zadaniowej ds. planu przejścia (Transition Plan Taskforce), która zapewnia dobry system odniesienia na potrzeby strategicznego, zróżnicowanego podejścia do planowania przejścia i uwzględnia powiązane kwestie takie jak przyroda i sprawiedliwa transformacja. 
  • Większa współpraca: współpraca między instytucjami finansowymi, organizacjami branżowymi, decydentami i organami regulacyjnymi będzie miała kluczowe znaczenie dla wygenerowania impetu dla finansowania transformacji, zwłaszcza jeśli chodzi o ustanawianie wspólnych standardów, uzgodnionych parametrów oraz większej interoperacyjności transgranicznej.
  • Globalna taksonomia: w idealnej sytuacji istniałaby standardowa, globalna taksonomia dla transformacji. Jej wypracowanie jest szczególnym wyzwaniem ze względu na wielość czynników, w tym różnorodność gospodarek różnych krajów. W ciągu kolejnych kilku lat bardziej realistyczne byłoby skupienie się na ujawnianiu informacji dotyczących transformacji, branżowych i dobrowolnych standardach i systemach, a także na mechanizmach służących interoperacyjności.

Sukces zależy od wielu czynników, w tym silnego przywództwa politycznego oraz solidnych rozwiązań politycznych, spójnych definicji i regulacji w różnych jurysdykcjach, wspierających systemów branżowych oraz własnych możliwości i inwestycji instytucji finansowych. Muszą one zatem optymalizować te czynniki, które są pod ich kontrolą. Obejmuje to mobilizowanie finansowania transformacji poprzez właściwe struktury i zachęty, ścisłe kontakty z klientami, a także współpracę z innymi graczami w branży, organami regulacyjnymi oraz pozostałymi interesariuszami przy doskonaleniu branżowych systemów, polityk i praktyk.


Lokalna perspektywa

Perspektywa sektora bankowego w Polsce

Działania krajowych banków koncentrują się dziś przede wszystkim na spełnieniu wymogów regulacyjnych, chociaż coraz wyraźniejsza jest tendencja oferowania nowych „zrównoważonych produktów” kredytowych i dłużnych dla przedsiębiorstw. W ramach przygotowania do pierwszego ujawniania wskaźnika zielonych aktywów (GAR – green asset ratio) za rok 2023 banki przeprowadziły gruntowne przeglądy swoich ekspozycji wobec przedsiębiorstw, gospodarstw domowych (kredyty zabezpieczone na nieruchomościach, finansowanie pojazdów i renowacje budynków), jak również finansowań jednostek samorządu terytorialnego pod kątem zgodności z Taksonomią Unii Europejskiej. To ogromne wyzwanie, biorąc pod uwagę dostępność danych oraz specyficznych informacji od klientów, niezbędnych do oceny taksonomiczności. Szczególnym problemem jest zebranie odpowiedniej dokumentacji od klientów oraz – tam, gdzie to uzasadnione – oświadczeń/deklaracji klientów – w odniesieniu do finansowań celowych.

Wyniki analizy taksonomiczności sektora bankowego w Polsce przeprowadzonej przez EY Polska wskazują, że w 8 na 10 największych giełdowych banków udział działalności kwalifikującej się do Taksonomii nie przekracza 1%. Nawet gdyby wszystkie ekspozycje wobec dużych przedsiębiorstw podlejących wymogowi raportowania niefinansowego (NFRD) były zrównoważone środowiskowo to nadal stanowiłoby to bardzo niewielki odsetek aktywów (1,8 %) i wyniosło zaledwie 1,4 mld zł.

Banki w Polsce są w różnym stopniu zaawansowane w zakresie przygotowania do wyliczenia poziomu finansowania emisji gazów cieplarnianych. Wyliczenie poziomu finansowania emisji oraz intensywności emisji dla różnych portfeli to punkt wyjścia do określenia strategii dekarbonizacji portfela banku w odniesieniu do poszczególnych portfeli. Banki, które podlegają wymogom w zakresie ujawnień ESG w ramach tzw. Filara III, są zobowiązane aby z końcem I połowy 2024 roku opublikować emisje Zakresu 3 w podziale na poszczególne sektory, jak również określić wskaźniki dostosowania, dystans do osiągnięcia celów na 2030 przewidzianych w scenariuszu NZE2050, w tym przedstawić cele dekarbonizacyjne na najbliższe 3 lata w odniesieniu do kluczowych sektorów.

Jednocześnie banki rozwijają ofertę produktów „zrównoważonych środowiskowo” mających na celu wsparcie swoich klientów w przejściu na gospodarkę niskoemisyjną. Można się zatem spodziewać, że w najbliższych ujawnianiach banków (za rok 2023) niskim poziomom regulacyjnego wskaźnika GAR będzie towarzyszyć informacja dodatkowa w formie ujawnień dobrowolnych wskazująca poziom „zielonych” aktywów zgodnie ze strategią ESG banków.

W odniesieniu do największych banków europejskich, w świetle opublikowanego przez Europejski Bank Centralny (ECB) w styczniu 2024 raportu Risk from misalignment of bank’s financing with the EU climate objectives, postępy w zakresie transformacji są mało zadawalające. Portfele banków strefy euro są w niewielkim stopniu dostoswane do celów klimatycznych EU. Jak wskazuje EBC 90% z 95 banków unii bankowej objętych nadzorem ECB wykazuje niedostosowanie portfeli kredytowych do ścieżek dekarbonizacji, co będzie oznaczać w przyszłości materializację ryzyka przejścia. Co więcej ECB wskazuje, że w przypadku 7 na 10 banków, które przedstawiły formalne deklaracje w zakresie strategii net-zero, będą one dodatkowo narażone na ryzyko prawne wynikające z faktu, że portfele banków nie są dostosowane do deklarowanych celów Porozumienia paryskiego. Wydźwięk raportu ECB jest jednoznaczny – faktyczne dane nadzorcze nt. portfeli banków i prognoz rozmijają się z deklaracjami banków, co niestety potwierdza tezę, że prawdziwa dekarbonizacja jeszcze przed nami, a póki co mamy do czynienia z deklaracjami i dekarbonizacją „na papierze”.

Kontakt lokalny



Podsumowanie

Świat pilnie potrzebuje zwiększyć skalę inwestycji w finansowanie transformacji na ograniczanie emisji dwutlenku węgla i spowalnianie globalnego ocieplenia. Instytucje finansowe odgrywają niezwykle ważną rolę w przyspieszaniu globalnych przepływów finansowania transformacji, powinny jednak zadbać o to, by ich działalność wspierała konkretny postęp w realnym świecie, a nie dążenie do dekarbonizacji jedynie na papierze.



Kontakt
Chcesz dowiedziec sie wiecej? Skontaktuj sie z nami.

Polecane artykuły

Jak zarządy mogą przekształcić zrównoważony rozwój z chęci działania w skuteczną praktykę?

Rady nadzorcze i zarządy muszą zwiększyć swoją rolę jako pretendentów w obliczu słabnącego zaangażowania korporacji w zrównoważony rozwój.

Jak informować o ryzyku klimatycznym?

Zjawisko raportowania danych zrównoważonego rozwoju przybrało w ostatnim czasie na sile.

Raport EY i ING: Biznes dla klimatu. Raport o zmianie priorytetów

Pobierz raport Raport EY i ING: Biznes dla klimatu. Raport o zmianie priorytetów 2021