Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 kwietnia 2025 r., sygn. I SA/Gl 1214/24 orzekł, że jeśli spółka holdingowa posiada 100% udziałów w spółce przejmującej i spółce przejmowanej, w wyniku przejęcia spółki przejmowanej przez spółkę przejmującą nie powstanie przychód podatkowy. Zdaniem Sądu, w przypadku tym nie dojdzie do żadnego zwiększenia stanu majątkowego spółki przejmującej. W konsekwencji po stronie spółki przejmującej nie powstanie przychód. Tym samym, stanowisko, że cała wartość majątku spółki przejmowanej powinna stanowić przychód dla spółki przejmującej jest błędne. 

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 kwietnia 2025 r., sygn. II FSK 465/22 orzekł, że promowanie ofert specjalnych jest równorzędnym celem w porównaniu z obsługą tych ofert w ramach usługi lojalizacji. Spółka wprowadziła program lojalnościowy dla dotychczasowych klientów i dążyła do pozyskiwania nowych, co czyni te działania podobnymi do usług reklamowych, stanowiących kluczowy element usługi lojalizacji. W związku z tym, zastosowanie ma art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p. Sąd uznał również, że koszty usługi lojalizacji wspierają świadczenie usług, ale nie są niezbędne do ich realizacji, co wyklucza zastosowanie art. 15e ust. 11 pkt 1 u.p.d.o.p.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 kwietnia 2025 r., sygn. II FSK 919/22 orzekł, że w przypadku kontynuacji rozbudowy zakładu w ramach działalności strefowej i korzystania ze zwolnienia na podstawie kolejnej decyzji o wsparciu nie ma ograniczeń co do możliwości skorzystania ze zwolnienia z art. 17 ust. 1 pkt 34a u.p.d.o.p. w odniesieniu do dochodów, które dotyczą tych inwestycji, które były zrealizowane wcześniej. 

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 kwietnia 2025 r., sygn. II FSK 871/22 orzekł, że z art. 17 ust. 1 pkt 58a u.p.d.o.p. wprost wynika zachęta mająca na celu wspieranie ASI do dłuższych w perspektywie czasowym inwestycji, a nie inwestycji tzw. portfelowych, czyli nastawionych na realizację szybkich zysków. Z tego powodu w art. 17 ust. 1 pkt 58a u.p.d.o.p. znalazła się dwuletnia cezura czasowa. Skoro część udziałów zbywanych w marcu 2022 r. nabyta była w styczniu 2021 r. to dwuletnia cezura czasowa nie jest zachowana, a tym samym nie jest możliwe zastosowanie zwolnienia z CIT w oparciu o ww. przepis.

Dyrektor KIS stwierdził w interpretacji z dnia 14 kwietnia 2025 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.81.2025.2.MW, że osoby zatrudnione w Polsce (przede wszystkim programista i inżynier budownictwa) wykonywać będą czynności, które związane są z monitoringiem konstrukcji, a zatem wpisują się w zasadniczą działalność prowadzoną przez spółkę niemiecką, w konsekwencji ich czynności nie mogą zostać uznane za czynności pomocnicze lub przygotowawcze do działalności prowadzonej w Niemczech. Tym samym, w okolicznościach tych powstanie w Polsce zakład podatkowy spółki niemieckiej w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT oraz art. 5 UPO Polska-Niemcy. 

Dyrektor KIS stwierdził w interpretacji z dnia 11 kwietnia 2025 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.45.2025.2.AR, że jeśli łączna kwota należności wypłacanych na rzecz Spółki ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT przekroczy 2 mln zł w roku podatkowym, przed wypłatą dywidendy należy: a) zweryfikować warunki zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, uwzględniając charakter działalności i powiązania ze spółką zagraniczną, b) uznać Spółkę ZEA za właściciela dywidendy w świetle UPO, c) posiadać certyfikat rezydencji spółki zagranicznej, dokumentujący jej siedzibę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, zgodny z art. 26 ustawy o CIT, d) mieć opinię o stosowaniu preferencji zgodnie z art. 26b ustawy o CIT lub złożyć oświadczenie płatnika zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy o CIT. W takim przypadku, wypłacając dywidendę Spółce ZEA, spółka polska będzie uprawniona do zastosowania preferencyjnej 5% stawki podatku u źródła zgodnie z UPO.

Dyrektor KIS stwierdził w interpretacji z dnia 9 kwietnia 2025 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.60.2025.2.MW, że działalność gospodarcza Spółki w Polsce, polegająca na produkcji elementów z tworzyw sztucznych dla przemysłu motoryzacyjnego, jest zgodna z jej podstawową działalnością w Hiszpanii. Mimo że produkcja jest realizowana przez wynajętych pracowników, spółka ponosi odpowiedzialność za działalność i wystawia faktury za wyprodukowane w Polsce towary. W związku z tym, na terytorium Polski powstał zagraniczny zakład w rozumieniu przepisów prawa, co obliguje spółkę do płacenia CIT od dochodów osiąganych przez ten zakład. Zakład ten ukonstytuował się od momentu dostarczania do hali produkcyjnej na zlecenie spółki maszyn i urządzeń niezbędnych do uruchomienia właściwej działalności produkcyjnej spółki.

Dyrektor KIS stwierdził w interpretacji z dnia 4 kwietnia 2025 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.140.2025.1.PP, że ustalając podstawę opodatkowania spółka ma obowiązek pobrania podatku u źródła od całej kwoty skapitalizowanych odsetek należnych Pool Leaderowi, co oznacza, że należy uwzględnić pełną kwotę naliczonych odsetek, bez pomniejszania o odsetki należne spółce. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że podstawą opodatkowania jest tylko kwota odsetek płacona miesięcznie, ponieważ jest to już różnica między kwotą odsetek należnych a naliczonych.

Dyrektor KIS stwierdził w interpretacji z dnia 3 kwietnia 2025 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.87.2025.1.MR1, że spółka nabywając usługi ubezpieczeniowe od nierezydentów nie jest i nie była zobowiązana do pobrania podatku u źródła z tego tytułu. W związku z powyższym, nie jest i nie była ona zobowiązana do pozyskania certyfikatu rezydencji podmiotu, od którego nabyła te usługi.

Dyrektor KIS stwierdził w interpretacji z dnia 1 kwietnia 2025 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.94.2025.1.MK, że należności wypłacane przez spółkę z tytułu nabywania oprogramowania (oprogramowania end user oraz usług SaaS) dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych ustawy o CIT.