Konwencja Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji

Przeciwdziałanie

Korupcję można i trzeba ścigać, ale należy również stworzyć mechanizmy zapobiegania. Konwencja przewiduje środki zapobiegawcze skierowane do sektora publicznego i prywatnego. Przewidziano tu utworzenie wyspecjalizowanych organów antykorupcyjnych oraz przejrzystość w finansowaniu kampanii wyborczych i partii politycznych.

Państwa mają obowiązek zapewnić, że usługi publiczne będą efektywne i przejrzyste. Urzędnicy powinni podlegać wymogom ujawniania informacji finansowych. Przejrzyste mają też być finanse publiczne, a prawo powinno zawierać szczegółowe wymogi zwłaszcza w krytycznych obszarach życia publicznego jak sądownictwo i zamówienia publiczne.

Konwencja wzywa do promowania zaangażowania organizacji społecznych, społeczeństwa obywatelskiego do ujawniania i zwalczania korupcji.

Kryminalizacja

Konwencja wymaga wprowadzenia przez państwa do kodeksu karnego penalizacji szeroko rozumianej korupcji z takimi elementami jak handel wpływami, ukrywanie i pranie dochodów z korupcji czy utrudnianie działania wymiarowi sprawiedliwości.

Współpraca międzynarodowa

Państwa są zobowiązane do wzajemnej pomocy prawnej przy gromadzeniu i przekazywaniu dowodów przestępstw korupcyjnych. Kraje zobowiązały się też do działań wspierających wykrywanie przestępstw oraz zamrażanie i konfiskatę dochodów z działalności korupcyjnej. [2]

Odzyskiwanie mienia

Państwa zgodziły się na odzyskiwanie mienia co jest istotnym i długo negocjowanym przełomem. To szczególnie ważne dla wielu krajów rozwijających się splądrowanych przez korupcję na wysokim szczeblu.

Przegląd wdrożenia

Państwa cyklicznie oceniają wzajemnie jak skutecznie udało im się wdrożyć zapisy konwencji. Każde państwo podlega ocenie przez dwa losowo wybrane inne kraje. Przy okazji dochodzi do wymiany doświadczeń i wzajemnej pomocy między krajami.