Zgodnie z umową ustawodawstwo dotyczące zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego, w którym zarejestrowana jest siedziba pracodawcy, będzie nadal miało zastosowanie (pod warunkiem wyraźnego wniosku o zawarcie umowy na mocy art. 16 rozporządzenia (WE) nr 883/2004) w stosunku do pracowników:
- zatrudnionych tylko u jednego pracodawcy (lub u wielu pracodawców z zarejestrowaną siedzibą w tym samym państwie członkowskim);
- którzy zwyczajowo pracują w państwie, w którym znajduje się statutowa siedziba ich pracodawcy i zwyczajowo wykonują transgraniczną pracę zdalną w państwie zamieszkania; oraz
- w przypadku, gdy spełnione są oba powyższe warunki, dla których transgraniczna praca zdalna w państwie zamieszkania stanowi mniej niż 50 proc. całkowitego czasu pracy.
Co to oznacza dla pracowników?
Osoby pracujące zdalnie, które spełniają warunki umowy ramowej, będą mogły pracę zdalną wykonywać w wymiarze do 50 proc. swojego czasu pracy w kraju zamieszkania bez ryzyka, że zaczną podlegać pod ubezpieczenia społeczne w kraju zamieszkania.
Umowa ramowa ma zastosowanie tylko wtedy, gdy zarówno państwo zamieszkania, jak i państwo zarejestrowanej siedziby pracodawcy są jej sygnatariuszami.
Sygnatariusze umowy ramowej
Do tej pory umowę podpisało 17 państw (w tym Polska), a kolejne cztery zobowiązały się do jej podpisania. Umowę podpisały już m.in. Niemcy, Czechy, Słowacja, Norwegia oraz Szwecja, a zatem kraje sąsiadujące z Polską należące do UE/EOG. Podpisania umowy ramowej odmówiła natomiast Wielka Brytania. Belgia działa jako depozytariusz Porozumienia ramowego w sprawie stosowania art. 16 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w przypadkach transgranicznej pracy zdalnej.